Heel bewust kies ik voor geen oog make-up vandaag.
Vanmorgen werd ik wakker met een raar gevoel in mijn buik
en een beetje moeite om goed adem te halen.
Ik dacht gewoon van ach, het zal wel alle gluten van gisteren zijn.
Want ik weet in principe niet of ik daar allergisch voor ben.
Een tijdje dacht ik van wel en toen weer van niet.
Maar de dokter heeft mij in ieder geval nooit gezien hiervoor.
Maar om terug te komen op mijn oog makeup. Die heb ik nu niet op
vanwege dat raar gevoel in mijn buik. Voorgevoel? Tja, even goed
stond ik niet hier en heb ik deze speech voor niets geschreven.
Dan was ik aan het luisteren naar wie had gewonnen
terwijl ik blij ben dat echt niemand weet
dat ik deze speech had geschreven.
Maar nu echt om terug te komen op mijn oog make-up.
Ik weet dat als ik zou winnen ik zou huilen. Zo simpel is dat.
Als het om schrijven gaat ben ik al heel snel emotioneel.
De andere finalisten zullen het wellicht hebben gemerkt tijdens dit weekend.
Toen Rik bij een van de workshops zijn ode aan mij las. Traantje.
Toen wij naar een Spoken Word voorstelling gingen bij De Parade.
Veel traantjes. Ik gaf mijn mascara de schuld.
En dit zijn tranen van dankbaarheid.
De afgelopen tijd heb ik zoveel lieve mensen leren kennen.
En ik heb ook ontdekt dat Surinaamse media ook openstaan voor jongeren.
Garuda, ABC, STVS, Pipel TV, Radio 10, De Ware Tijd.
Bij hen mocht ik gewoon komen en mensen overtuigen waarom zij mijn inzending
zouden moeten lezen.
Om niet te vergeten alle lieve mensen die mijn een fb berichtje hebben gestuurd.
Mensen die ik niet ken maar die aangeven dat zij mijn gedichten hebben gelezen.
Want daarom schrijf ik. Daarom schrijven wij, neem ik aan. Om gelezen te worden.
Ik wil de organistie bedanken voor deze wedstrijd.
Een goede vriendin, ze is nu niet hier, heb ik leren kennen via WN! en ik weet niet wat ik zonder haar zou doen.Want bij haar klaag ik veel.
Ik wil ik mijn ouders bedanken voor alle geduld, mijn broers voor alle grappige sarcastische opmerkingen, mijn vrienden en familie voor alle support, want zij hebben echt ook mensen benaderd om mijn gedichten te lezen en eventueel op mij te stemmen.
Ik wil Schrijversgroep '77 bedanken voor the push die zij mij hebben gegeven en alle contacten die zij voor mij hebben gelegd met de media. Sylva je bent niet hier, maar on a get-a-way in het Surinaams bos, maar ik noem je naam toch. Thanks for everything.
Tenslotte bedank ik alle lezers en stemmers.
I'm so incredibly thankful and humbled.
Thank you.
Dit was (min of meer) mijn bedankspeech toen ik te weten kwam dat ik de Write Now! De Morgen Publieksprijs 2016 had gewonnen. Toen ik de ochtend van de prijsuitreiking opstond en zomaar het idee kreeg om een bedankspeech te schrijven, dacht ik dat ik zou huilen als ik zou winnen. Uiteindelijk bleek dat ik toch niet had gehuild tijdens het lezen van mijn speech! Ik denk dat het door alle spanning en andere emoties komt. Maar in ieder geval wel prettig dat ik niet als een huilebak daar stond. Yay to me!
Vanmorgen werd ik wakker met een raar gevoel in mijn buik
en een beetje moeite om goed adem te halen.
Ik dacht gewoon van ach, het zal wel alle gluten van gisteren zijn.
Want ik weet in principe niet of ik daar allergisch voor ben.
Een tijdje dacht ik van wel en toen weer van niet.
Maar de dokter heeft mij in ieder geval nooit gezien hiervoor.
Maar om terug te komen op mijn oog makeup. Die heb ik nu niet op
vanwege dat raar gevoel in mijn buik. Voorgevoel? Tja, even goed
stond ik niet hier en heb ik deze speech voor niets geschreven.
Dan was ik aan het luisteren naar wie had gewonnen
terwijl ik blij ben dat echt niemand weet
dat ik deze speech had geschreven.
Maar nu echt om terug te komen op mijn oog make-up.
Ik weet dat als ik zou winnen ik zou huilen. Zo simpel is dat.
Als het om schrijven gaat ben ik al heel snel emotioneel.
De andere finalisten zullen het wellicht hebben gemerkt tijdens dit weekend.
Toen Rik bij een van de workshops zijn ode aan mij las. Traantje.
Toen wij naar een Spoken Word voorstelling gingen bij De Parade.
Veel traantjes. Ik gaf mijn mascara de schuld.
En dit zijn tranen van dankbaarheid.
De afgelopen tijd heb ik zoveel lieve mensen leren kennen.
En ik heb ook ontdekt dat Surinaamse media ook openstaan voor jongeren.
Garuda, ABC, STVS, Pipel TV, Radio 10, De Ware Tijd.
Bij hen mocht ik gewoon komen en mensen overtuigen waarom zij mijn inzending
zouden moeten lezen.
Om niet te vergeten alle lieve mensen die mijn een fb berichtje hebben gestuurd.
Mensen die ik niet ken maar die aangeven dat zij mijn gedichten hebben gelezen.
Want daarom schrijf ik. Daarom schrijven wij, neem ik aan. Om gelezen te worden.
Ik wil de organistie bedanken voor deze wedstrijd.
Een goede vriendin, ze is nu niet hier, heb ik leren kennen via WN! en ik weet niet wat ik zonder haar zou doen.Want bij haar klaag ik veel.
Ik wil ik mijn ouders bedanken voor alle geduld, mijn broers voor alle grappige sarcastische opmerkingen, mijn vrienden en familie voor alle support, want zij hebben echt ook mensen benaderd om mijn gedichten te lezen en eventueel op mij te stemmen.
Ik wil Schrijversgroep '77 bedanken voor the push die zij mij hebben gegeven en alle contacten die zij voor mij hebben gelegd met de media. Sylva je bent niet hier, maar on a get-a-way in het Surinaams bos, maar ik noem je naam toch. Thanks for everything.
Tenslotte bedank ik alle lezers en stemmers.
I'm so incredibly thankful and humbled.
Thank you.
Dit was (min of meer) mijn bedankspeech toen ik te weten kwam dat ik de Write Now! De Morgen Publieksprijs 2016 had gewonnen. Toen ik de ochtend van de prijsuitreiking opstond en zomaar het idee kreeg om een bedankspeech te schrijven, dacht ik dat ik zou huilen als ik zou winnen. Uiteindelijk bleek dat ik toch niet had gehuild tijdens het lezen van mijn speech! Ik denk dat het door alle spanning en andere emoties komt. Maar in ieder geval wel prettig dat ik niet als een huilebak daar stond. Yay to me!
Comments
Post a Comment