Het is plotseling stil,
ongemakkelijk stil.
De blikken van de plotselinge
stiltemeesters
kruisen elkaar en dat zegt genoeg.
Maar hoezo is dat geen bewijs?
De ruggen worden gekeerd
en de grond onder hun voeten
wordt rood gekleurd: iets met neuzen.
Maar hoezo is dat geen bewijs?
Als je lang genoeg wacht
gebeurt er iets verdachts:
er rijdt iemand anders langs
en de stilte verdwijnt.
Maar hoezo is dat geen bewijs?
Voor hun praktisch,
maar voor de rest vervelend
en verdelend: wie maken ze wat wijs?
En hoezo is bewijs geen bewijs
wanneer het hun niet goed uitkomt?
Hoezo worden zij dan plotseling
stiltemeesters?
Comments
Post a Comment